25 Şubat 2011 Cuma

HOŞGELDİN BEBEĞİM

 
 
 
 
ADI: Eymen bebek
 
DOĞUM TARIHİ-YERİ: 11.01.2011 salı Medicalpark hastanesi
 
 DOĞUM SAATİ: 18.27
 
KİLO: 3.760
 
BOY: 50
 
DOĞUM ŞEKLİ: Epidural sezeryan
 
Çok şükür Elhamdülillah hamileliğim çok rahat geçti ne mide bulantım ne kusmam nede aşermem oldu her şey yolunda gitti ama ben son ayımda tabiri caizse balatayı sıyırdım ve bu çocuk nasıl çıkacak diye son 1 ay istisnasız her gece ağlamaya başladım psikolojim altüst oldu normal doğum düşüncesiyle başlayan hamileliğim sezeryana kaymıştı. Doktorumun 1 ay önceki muayenesinde bebeğin kafası 2 hafta önden gidiyor demeside beni tamamen korkutmuş bu korkuyla birlikte ben bu çocuğu doğuramam ya doğumda nefessiz kalırsam ya gerekli performansı göstermezsem gibi panik düşünceler beni iyice buhrana sokmuştu. Son kontrollerimden biriydi hastaneye gidip nst' mi çektirip  doktorumla doğum şekline karar verecektik ama bendeki paniği görmeyin gitsin elim ayağım birbirine girmiş çarpıntı sarsıntı panikatak namına ne varsa hepsini yaşıyorum. Bide doktor nst sonucuma bakıp sancıların başlamış demez mi gözler fal taşı yavaşça bi ayağa kalkma sonra geri oturma aptallaşma durumları vs vs.. yanımda annem ablam yengem yeğenlerim  sülalece gelmişiz büyük doğum şekli kararı alınacakya:) her neyse doktor sen gel bakalım içeri dedi bebeğe baktı gerekli kontrollerden sonra doktorda sezeryana karar verdi. ve sonrasında sen hastaneye geç ben 1 saate gelirim dedi ben yine şaşkınlık içerisinde ne hastanesi bugün mü doğum olacak olmaz ben kuaföre gidecektim evi toparlayacaktım ee haftaya kayınvalidem gelecekti sonra eşimin cuma günü bitirme sınavlar var...... var...:varr varda varrr):):) doktor madem sancılarını hissetmiyorsun sen eve git o zaman gece sancılarını hissettiğin zaman gelirsin bebeği alırız dedi:):) sonra doktor durumuma acımış olacak ki  evine git 2 saat sonra hastanede buluşalım dedi arabaya binmemle bende sancı başladı hemen eşimi aradım  panik ve ağlamaklı bir ses tonu ile çabuk gel doğuma alacaklar beni dedim ve evime geçtim annemle evi toparladık yatağımı hazırladık ılıkta bir duş aldım sonra hastane çantamızı alıp hastaneye geçtik. Hastaneye geçtiğimizde saat 17 civarlarıydı.  Beni sancı odasına aldılar kurbanlık koyun gibi sırasını bekleyen 4 kişiydik anne adaylarından 2si sabahtan beri sancı çekiyorlardı birisi kocamı çağırın ne olur diye haykırıyordu. bende telefonunuzu verin ben arayayım isterseniz dedim ama telefonunu eşinde unutmuş bende kendi telefonumdan arayıp kendisine verdim eşi geldi ve doktoruyla birlikte sezeryana karar verip doğuma gittiler geriye kaldık 3 acaba hangimizdeydi sıra:)) adaylardan biri normal doğuma hazırlanmış sancı çekiyor ama biryandanda ben doğuramam sezeryanmı olsam acabalarında offfff bune derttir böyle ya rabbim yazarken bile içim kıyıldı yaww:) :) :) sonra ben o adayın yanına gittim korkuyorsan hiç düşünme sezeryan ol dedim oda oluyum demi dedi yani sen bilirsin dedim hemen doktorunu çağırdı sezeryana  karar verdiğini söyledi(artık benim zorlamamla mı  değilmi orasını bilemem):) onuda ameliyata hazırladılar ve götürdüler geriye kaldık 2 şimdi acaba sıra kimdeydi veee  bingoooo doktorum geldi ameliyathane boşalsın seni alıcaz dedi eeee beklenen son gelmişti beni hazırladılar sedyeye yatırdılar annem babam eşim başıma toplandılar öpenler ağlayanlar hatim aktaranlar:) neyse hepsine el sallayıp asansöre bindik ameliyathanenin kapısına bıraktılar beni kapı  açıldıkça benden önceki bayanı görüyordum epidural olmamış tam anestezi ile olmuş ve uyandırmaya çalışıyorlardı. O kareleri görmemek ve heyecanlanmamak adına gözlerimi kapattım. Sonra beni içeri aldılar ameliyat masasına otutturup biraz sakinleştirdiler omurilikten iğne yapıcaz kendini rahatlatırsan acı duymazsın en fazla acı sinek ısırığı kadar dediler tamam dedik sonra öne doğru eğilmemi istediler ve iğneyi yaptılar çok fazla acımamıştı. Sonra ameliyat masasına yattım doktorla arama klasik yeşil örtü çektiler damar yolu açıldı tansiyon ölçüldü herşey güzel normal anestezici başımda nöbet bekler pozisyonunu aldı ve ayaklarını kaldırmaya çalış dedi bende tık yok ayakmı oda ne nerdeler  işlem tamam doktor fıkra anlatıyor neden gülmüyorsun diyor radyoda bi şarkı çalıyor biri ordan eşlik ediyor ortam güzel lay lay lom ama ben yok titreme geldi bana hakim olamıyorum dua okuyorum errrrrrrr rahhhhhhmannnnnirrrrrahimmm mm dr üşümüştürsün yada heyecandandır diyo neyse bi ara sakinleştim kendimi olaya konsantre ettim etrafi filan inceliyorum bi ara tavandaki parlak metallerden kanlı bişeyler gördüm Allahım o benim neyse ki insan acı namına hiçbirşey hissetmiyor sadece bi gerilme çekiştirme hissi var o sırada doktor derin nefes al ve çok az ıkın dedi sonrasında bismillah dedi veee büyük an ıngaaaaaaaaaa kordonuda keserken babamın adını söyledi göbek adın bu olsun dedi:) o sıra kafamı kapıya doğru çevirdim yeşil örtüye sarılı bol saçlı bir bebek çıkardılar ağlayarak o benimmi neden getirmediniz yanıma dedim getirdik baktın dediler ben o anı hiç hatırlamıyorum en güzel anım hafızamdan silinmiş:(( sonra keşke yanımda dursaydı niye götürdünüz ben ne zaman gidicem demeye başladım. Gerçekten başına gelmeyen bilemez insan çok farklı bir psikolojiye giriyor tabi benim heyecan durumum biraz fazla olduğundan olayları diğer insanlara göre daha farklı yaşıyorum. Önden bebek gittiği için bizimkiler aşağıda tüm merdiven ve asansör başlarında nöbet tutmuşlar kim önce görecek diye babamızdan hiç kaçar mı hemen kapmış hemşirenin elinden bu çirkin bizimmi demiş:)) sonra ben odama geçtim  bi ara ayaklarımı daha hissetmeyeceğimi düşündüm ama gece yarısına doğru açıldı ve klasik sezeryan sonrası yürütme çalışmaları falan filan sonrasında evime geçtim bu arada haftaya uçakla gelecek olan kayınvalidem doğuma girdiğim ertesi gün ancak otobüs bileti bulup gelebildi. Hastaneden çıktığımız gün arabayla çok yavaş gitmemize rağmen yolların bozukluğundan çok acı çektim. Ogünde eşimin son bitirme sınavları vardı çok şükür onlarıda vermişti. Eşim okuldan çıkıp bizi evde karşılayacaktı ama onun işi uzadığından eve henüz geçmemişti bizde mecburen en yakın ablama gittik ilk günden gezmeye başlamıştık yani :) sonra babuşumuz geldi evimize geçtik eymen hastanede kaldığımız sürece beni hiç emmedi eve geçtiğimizde de sürekli bu sorunla boğuştuk sağdık verdik farklı yöntemler denedik sonunda başardık. Allah kayınvalidemden razı olsun 10 gün boyunca bana baktı evi yemeksiz bırakmadı temizledi misafirleri ağırladı bende ancak 1 hafta sonra  yatakta sağdan sola dönebildim evin içinde gezebiliyordum fakat fazla değil hemen dikişlerimde yanma ve ağrı başlıyordu. Emzirirken de aynı pozisyonda uzun süre duramıyordum kramp giriyordu. Kayınvalidem gitti 10 günde annem geldi baktı bebeği yıkadı sonrasında anneme daha gelmemesi kendi kendime bakmam gerektiğini söyledim ve ilk işimiz eşimle bebişimizi yıkamak oldu bu nasıl korku böyle üşüyecek biyerini kırıcam çıkarıcam korkusuyla ilk banyomuzu kazasız atlattıktan sonra gerisi geldi 25 günlükken de evimi süpürebildim.....
 
 
 
göbeğin 10 günlükken düştü pansuman yapıp annemlerin değimiyle gazlı bezden teker tarzı bişey yapıp bezinle göbeğinin arasına koyuyoruz bu senin göbeğinin dışarı çıkık olmaması içinmiş onun üzerinede kendini dik tutabilmen ve kendini arakaya atmaman için beline kuşak sarıyoruz.ben senin eski usul kundak olmanı istemiştim ama sen buna izin vermedin kundağa girdiğinde hiç uyumadın:))
 
 
işte böyle aklıma gelen tüm ince detayları yazmaya çalıştım bi bu kadarda eminin gelmeyenler vardır. ileride oğlum bu satırları okur inşaAllah .
 
TEKRARDAN HOŞGELDİN MELEĞİM RABBİM SENİ HAYIRLI BİR MÜSLÜMAN EYLESİN RABBİM SENİN ÇOCUKLARINI GÖRMEYİ BİZLERE NASİP ETSİN...